Uppersex, la bicicleta, el viento y asado

Jaja, gisteren was het 'de grote meidenavond', iets op ons lijf geschreven ... (heum heum ;-)). Met 10 Spaanse vrouwen hadden we een heuse uppersex-, bij ons upperdare-, avond. Het kostte ons veel moeite om te verstaan wat er allemaal gezegd werd, tegelijkertijd ... bepaalde woorden en reacties op verhalen zijn toch wel universeel. Grappig om te zien ;-) 

Vanmorgen wouden we nu eindelijk toch wel eens op Belgische wijze met de fiets de stad verkennen. Na nog geen 10 meter keerden we al terug: platte band. Geen idee hoe lang, maar waarschijnlijk al zeer lang, had de fiets gewoon in de berging gestaan ... Tja,dan maar te voet de stad in en ons stilletjes afvragend wat we vandaag dan nog de hele dag zouden kunnen doen. 's Middags kwam onze reddende engel, Jorge: de man des huizes, ook wel de papa van Paola genaamd. Een zeer ondernemende man, naast Susana (de moeder des huizes) die het liefst binnen blijft zitten met haar maté, bed in de buurt voor een siësta, haar computer en haar tv. Hij gaf ons een lijst met 10 dingen die we konden doen: Disneyland was net iets te ver, surfen iets te koud, skiën ook weer iets te ver om naartoe te rijden, de pomp gebruiken om dan toch te kunnen gaan fietsen leek dan wel weer een goed idee, niettemin voegden wij er als 5de suggestie aan toe ' de weg verliezen'. Uiteindelijk voegde hij nog een aantal zaken toe en werd Susana 'verplicht' ons in de namiddag nog ergens naartoe te rijden. En we hadden weer een daginvulling sé.

Na het middageten - waarbij we ontdekten dat ons eerste idee om een typisch Belgische pekestoemp te maken niet zo typisch zou zijn - stapten we dan toch de fiets op. Nu stonden we pas na 100 meter stil: mucho viento! En de uitgestippelde weg leek ons nu net iets te steil omhoog. Een nieuwe route leidde ons over wegen met veel losse stenen, een kasteel dat een kindergarden bleek te zijn en een camping waarvan wij zeker zijn dat hier nooit gekampeerd kan worden (maar de moeder des huizes beweert van wel) om tenslotte op 'de dijk' te staan en te beseffen dat fietsen hier onmogelijk zou zijn (otra vez mucho, mucho viento). Een hele onderneming, maar na 1,5 uur kwamen we toch voldaan aan.

En om 16 uur kwam Susana ons inderdaad halen. Een tochtje langs de zee, via een vuilnisbelt (een plek waar alle vuilnis naartoe gebracht wordt om verbrand te worden. Een natuuronvriendelijke plek die bovendien doorheen de jaren duidelijk buiten zijn voegen is getreden: de voorziene ruimte om afval te verzamelen werd fel overschreden. Werkelijk OVERAL rommel!!), naar Comodoro om via dat stadje terecht te komen in een open vlakte. Een typisch beeld van Patagonië: vlak, droog, zand en qua begroeiing enkel mossen en heide. Ons eindpunt: een steiger aan een oud en verlaten vissershaventje. Een mooi uitzicht op zee, perfecte plek om eens écht goed uit te waaien en uw lichaamstemperatuur te laten zakken. Nadien werden we getrakteerd op een warme choco ('un submarino') en een reuze stuk chocoladetaart. Heerlijk!

Vanavond staat ons nog een heerlijke asado te wachten. Vlees á volonté met een groot deel van de familie Castillo en een strijd tussen de mannen voor de eretitel 'beste brader'. Wij zullen waarschijnlijk de onafhankelijke juryleden worden. Spannend (en lekker, zegt vooral Hanne erbij)!

Tot slot willen we nog even melden dat onze fototoestellen hier een beetje vreemd doen. Het lukte in het begin goed, maar nu lijkt het alsof er toch iets mis mee is. We kunnen nog trekken, we zien de foto's nog o pons fototoestel zelf, maar ze op de computer krijgen lukt ons niet. Hopelijk is dit geen virus ... Onze excuses dus als er geen foto's meer zullen verschijnen,dan moeten jullie achteraf maar eens mee komen genieten van een kopje maté om alle Argentijnse verhalen te beluisteren !!!

Hasta la vista!!